Malou's bucketlist

Dit was er een waarvan we voordat we op reis gingen Freek al wist dat hij eraan moest geloven.
Freek zegt vaak genoeg, Malou en haar bucketlist…, elke keer wordt ie groter en komt er weer iets nieuws op.
In Napier was het zo ver. Na een toffe en gezellig rit met 2 Amerikaanse meiden, waar we de Tongariro crossing mee hadden gedaan waren we in Napier gekomen en wilde we richting Wellington. Freek enigszins met zijn ziel onder zijn arm stemde hij toe. Ik werd ook enigszins nerveus maar toch gingen we het doen.
Wij een plek gezocht met een rode stift Wellington op een vel geschreven. Ik mocht er van Freek in mijn hand gaan staan. Na ongeveer 15 minuten en veel blikken van chauffeurs Freek toch even checken of we het zelf wel kunnen lezen. Nee dus….
Gelukkig hadden we een redder een nood, een lieve vrouw die daarvoor al wat probeerde te gebaren. Ze kwam ons een zwarte stift brengen die ze voor ons gekocht had. Toen was het hek van de dam. We kregen de eerste lift.
Geen verre maar hij bracht ons naar een stuk waar het makkelijker was om naar de volgende stad te gaan, gelukkig een goeie dus!

Na een paar toffe ritten, kwamen we aan bij een tankstation en waren Freek en ik nog aan het bedenken of we niet even wat gingen drinken, tot iemand uit het niets vroeg of hij ons een lift kon aanbieden. Daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen!
Weer aangekomen bij een tankstation in een ander gehucht. Na korte tijd vonden we weer een lift, we pasten er echt net in en was een van de vieste auto’s ooit, maar dat zie je jammer genoeg niet aan de buitenkant. Je ziet jammer genoeg ook niet dat deze, zeker wel aardige man, maar ook eentje met zo goed als zeker een strafblad het alleen maar over het toffe voordeel van Nederland kan hebben, dat wiet niet illegaal is… Daarnaast ging het ook over gevangenissen etc.. Top!
We zeiden niks, maar onze blikken zeiden genoeg. Wij willen uit deze auto! Freek heeft het gesprek nog op ander onderwerp willen brengen, maar het kwam steeds terug op alcohol en of course wiet. Malou had zich enigszins afgesloten van het onderwerp en hield wijs haar mond voor onze eigen veiligheid. Beleefd was hij dan wel om je aan te kijken tijdens het praten, Malou zat alleen achter hem dus elke keer als hij haar aankeek slingerde hij wat over de weg. Daarbij zat hij een Pie te eten en de bladerdeegkruimels lagen over zijn buik heen, lekker fris.
De beste tip van hem, rij niet zomaar met iedereen mee! Die kwam te laat...
Hij dropte ons in de middle of nowhere, maar dan ook echt. Hier hebben we nog voor familiedag een filmpje gemaakt, met misschien onbewust een dubbele betekenis;)
Gelukkig hadden we na ongeveer 10 minuten en 10 gepasseerde auto’s, de volgende lift. Hij vroeg dan ook meteen waarom staan jullie hier!? (Why the f*ck where you standing out here) Goede vraag van Alistair (you can call me Al zeitie, ja dat zei ie echt)!! Van de meest aftanse auto naar een luxe en net nieuwe auto. Bleken we bij iemand in de auto te zitten die een deel van de Laundromats bezit hier in NZ. Hiernaast hebben we nog wat enigszins discrimineerde uitspraken geleerd. Look that’s what we call a ginger in NZ (No offense Bjorn). De mensen uit NZ kunnen best grof gebekt zijn. Al is now our best pall. Geweldig dat we na zo’n 1,5 uur met hem in de auto zijn nummer kregen voor als er iets, waar dan ook in NZ wat was, we mochten hem bellen. Dankzij hem zijn we ook nog naar een rugby wedstrijd geweest.
Met name, heb ik Malou, er echt van genoten. Zo tof niet te weten waar je terecht komt en met wie. Leuk om al die verschillende karakters en gesprekken te hebben. Van Freek hoefde het niet perse maar vond de ervaring wel grappig. Niet perse voor herhaling vatbaar.